28 Mayıs anlamı bir seçimden çok daha büyük bir gün gözümde. Hem mazisinden hem yapacağımız seçimden. Değişime inanıyorum. Bu ülkede yaşayan her bir kişinin çok daha demokratik bir ülkede, refah içinde yaşamayı hak ettiğine inanıyorum.
Umutsuzlukların en dibindeyken bile silkelenip kendimize gelmemiz gerektiğini de hatırladığımız bir gün 19 Mayıs. Bütün umudunu gençliğe bağlamış bir mihmandarın halkına da teslim olmaz yakışmaz elbet. Şu zamanda aklımızın dahi alamayacağı zorluklar, imkansızlıklar ona hiç engel olmamış. Bugün, her şeye rağmen komşusu olduğu Ortadoğu coğrafyasının batağında değilse bu ülke, o hiç pes etmeyen adam ve yanındakiler sayesinde.
Başka şeyler hayal etmiştik hepimiz. Doğduğu günden beri başka türlüsünün de olabileceğini görmeyenlerin mi travması daha ağır yoksa benim gibi tam hayata atılırken dünyası değişmeye başlayanlar mı bilmiyorum. Bence ufak farkla ikincisi.
Asla mükemmel hatta çok iyi bile olmayan ama en azından daha iyi olacağına dair içimizde umudu sapasağlam duran bir Türkiye idi bizim gençliğimizdeki. Bizim de hatalarımız vardı. Bizim de duymadığımız sesler, görmezden geldiğimiz renkler vardı elbet. Ama öğreniyorduk, öğrenecektik bir arada olmayı, her şeye rağmen çoğumuz az buçuk da olsa öğrendik bence.
Korkmuyorduk geleceğimizden, en azından böyle kollektif bir korku içinde değildik. Kaygılar başka duygularımızın tepesine, zirveye çıkmamıştı. Memleketime ne oluyor böyle demeye başladıkça arttı o kaygılar, o korku. Korku bir yerinden tepki verdi. Bir küçük parkın meselesi hepimizin en büyük meselesi oldu bir akşamda. Artık oturup izleyemez olduk gidişatı.
Okuldan, ofisten çıkan gelmişti. O parkta anısı olan olmayan, beş benzemez, birbirini daha önce hiç görmemiş insanlar çağlayan gibi akıyordu Taksim’e. Ben başka bir kentte doğdum aslında, ilkokula başlarken geldim İstanbul’a. Şişli’de oturduk uzun zaman. Benim çocukluğum, hele ilk gençliğim, ilk aşkım, o park, Beyoğlu fonda yaşanmıştı. Benim gibiler bir de anıları için koşmuştu o akşam.
İlk ağızdan söylüyorum. İtibarsızlaştırmaya çalışanların, her zora girdiklerindeki gibi “dış güçler” masalına sarılanların, o masallara dayanarak insanların tutsak edenlerin, penguen belgeseli sonrasında verilen iki üç görüntüden bir fikir çıkaranların hiçbiri doğru söylemiyor. O parka gelen herkes ülkenin tertemiz geleceğiydi. O parkta “ötekisi” ile ilk defa bir arada durmuş, ön yargılarının çoğundan kurtulmuş, bir olabilmeye dair fikirleri yerle bir olup yeniden şekillenmiş insanlardan biriyim ben. O parkta emanet edilene sahip çıkan gençler, kadınlar, erkekler vardı sadece.
10 sene oldu. Ruhunun hiç dağılmadığına inandığım koskoca 10 sene geçti. Yıl dönümünde parkta olmak gibi çok romantik bir hayalim vardı. Ucube meydanı görmezden gelip parktaki ağaçlara dalıp gitmek istiyordum. Hayaller çok başkaydı. Gerçekler, bir aksilik olmaz ise sandıkta müşahit olarak oy takibinde olacağım.
Bu da bir umut sınavı aslında. Evet çok inanmıştık, 14 Mayıs fikri, vicdanı hür bir nesil olma yolculuğumuzun yeniden başlayacağı tarih olacaktı. Bazıları hayal kırıklığına uğrattılar bizi. Çok yol almıştık, geri gittik, olsun. Yeniden koyuluruz yola. Şayet bir gün bir kurtarıcı beklersek, kurtarıcının kendimiz olduğunu hatırlayıp koyuluruz yola, gençler önde, biz takipte.
28 Mayıs anlamı bir seçimden çok daha büyük bir gün gözümde. Hem mazisinden hem yapacağımız seçimden. Değişime inanıyorum. Bu ülkede yaşayan her bir kişinin çok daha demokratik bir ülkede, refah içinde yaşamayı hak ettiğine inanıyorum. Gençlerin başka bir Türkiye nasıl olabiliri, benim gibilerin eskiden kaldığımız yerden devam ettiğimizi görmesini diliyorum. Herkesin inanmasını, bir vatandaş olarak oy vermek en başta, üzerine düşen her şeyi yapmasını istiyorum.
“Umutsuz durumlar yoktur, umutsuz insanlar vardır. Ben hiçbir zaman umudumu yitirmedim” demiş Atatürk.
Layık olalım.
