Kamuoyu araştırmalarına göre, bu masanın oyları pek artmıyor, hala kararsızlar diye ciddi bir rakam var. En önemlisi, Türkiye’nin içinde bulunduğu feci duruma rağmen bir muhalefet rüzgarı, heyecanı esmiyor.
Pişmiş aşa su katmak istemem ama acaba ‘altılı masa’ iyi bir fikir değil mi? Ben de, Türkiye’nin en acil meselesinin, öncelikle parlamenter rejime geçişi gerçekleştirmek üzere bir demokrasi cephesi kurmak olduğunu düşünüyorum. Ben de, farklı parti ve çevrelerden insanların bu asgari müşterekte ve diyalog siyasetinde buluşmasından hoşnutum. Diğer yandan, bu ortaklığın Kürt siyasetine mesafesinden rahatsızım. Bu kadarı pek çoğumuzun anlaşabileceği şeyler.
Diğer taraftan, temennim bu değil elbette, ama sanki bu maya tutmamış gibi. Gerçi, ‘muhalif’ aydın ve gazetecilerin çoğunda ‘bu masaya laf edeni yakarım’ havası esiyor, ama görünen köy kılavuz istemez. Kamuoyu araştırmalarına göre, bu masanın oyları pek artmıyor, hala kararsızlar diye ciddi bir rakam var. En önemlisi, Türkiye’nin içinde bulunduğu feci duruma rağmen bir muhalefet rüzgarı, heyecanı esmiyor. Acaba her şeyi yeni baştan düşünsek mi diyorum.
Saadet Partisi, Gelecek Partisi ve Deva Partisi’nin sembolik varlıkları önemli olabilir ama beklendiği gibi AK Partisinden kopan seçmen için bir cazibe merkezi olmadıkları belli. Demokrat Parti, kimi temsil eder, neden bu masadadır, onu zaten başından beri hiç anlayamadım. CHP’nin seçmeni belli, o seçmenin dışına taşamıyor. İYİ Parti ise, MHP dışında kalan milliyetçilerin partisi olmanın ötesinde bir ölçüde de, eski merkez sağdan kalanları cezbediyor. Ama hepsi bu.
İzlediğim, sokak röportajlarından birinde on beş yaşında bir genç, ‘zamanında bu noktaya gelmemizi engelleyemediler, şimdi medya, her şey iktidarın elinde’ mealinde bir karamsarlık içindeydi. Hiç haksız değil, ama bu çok kaygı verici bir umutsuzluk hali, acaba özellikle gençler arasında çok yaygın mı, düşünmek lazım. Dahası bu hali değiştirmek için ne yapmak gerekiyor, düşünmek lazım. Acaba, Türkiye’nin içinde bulunduğu halden şikayetçi olanlar açısından, altılı masanın içinde eski AK Partililerinin varlığı mı tereddüt oluşturuyor. Davutoğlu’nun 2015 seçimlerinden sonra CHP ile koalisyon kurma konusundaki samimiyeti öne çıkarılabilir belki. Ama, AK Parti’nin ekonomi politikasının temel taşlarından biri olan Ali Babacan’ın ekonominin halinden şikayetçi olması biraz sinir bozucu ve itici değil mi?
O kadar değilse bile, muhalefetin özellikle medya vitrininde tarım, yoksulluk, işçi-emekçilerin hali konularında esip savuranların düne kadar gündeminde böyle dertler olmamış olması, samimiyet ve güven sorunu yaratıyor olabilir mi?
Acaba, muhalefet markası biraz fazla ‘Beyaz Türk’ damgası taşımıyor mu? Malum, ‘Beyaz Türklük’ itici bir profil, her şeyden önce fazla tuzu kuruluk, kendini beğenmişlik demek. Kimilerine göre, düne kadar başörtülü kadın görmeye tahammülü olmayanlar, kimine göre, düne kadar insanlar ne yer ne içer diye düşünmemiş olanlar demek, kimine göre AK Partisine muhalefet için oyları gerekli olmasa Kürt meselesini hiç dert etmemiş olmak demek.
Dahası, hala pek çoğu, AK Partisi karşıtlığını dindarlık alerjisi ile karıştıran demek. Diğer taraftan, mevcut koşullar altında, muhalif muhafazakar/İslamcılara fazladan anlam yüklemek demek. Yoksulluktan söz ederken bile, ‘hala AK Partiye oy veriyorlar!’ öfkesi ile yoksullara bir de aptal muamelesi yapanlar demek. Kürtler deyince, bir şekilde sempatik buldukları Selahaddin Demirtaş dışında, HDP’lilerin başına ne gelmiş ve gelmekte pek aldırmayanlar demek.
Bu koşullar altında altılı masa sanki kimseyi memnun etmiyor gibi. Genel olarak seçmenlerin çoğunun istedikleri sesi çıkaramıyor, hep teğet geçiyor gibi. CHP’li siyasetçiler, AK Partisinden vazgeçmiş muhafazakâr kesimi memnun edeceğim diye dişlerini sıkmaktan, ses veremez gibi. Diğer yandan iki ana muhalif parti, yoksulluğu öncelikli gündem yapmak ama, liberal ekonomi çevrelerini, sermaye sahiplerini ürkütmemek için gümbür gümbür konuşamaz gibi. Kürt siyasetinin sesi zaten ağır baskılar ile susturulmuş vaziyette. Ama sanki bu durumun ötesinde, sözleri aşınmış ama bununla yüzleşme çabası yok gibi.
Bu koşullar altında, muhalefet cenahında ‘siyasi uzlaşma’ stratejisi ve altılı masa, mevcut iktidar/rejime karşı itirazları asgari müşterekte buluşturup, büyütmek yerine, boğuyor, söndürüyor, kekemeleştiriyor gibi. Umarım yanılıyorumdur.
