Elveda işçi sınıfı diyenler bugünde işçilerin yaşadıkları evler üzerinden, kullandıkları telefonla, çalıştıkları ortamla onları küçümsemek onları yok saymak istiyor. Bu yok sayış ve alaycı durum hali hizmet ettikleri sermaye sınıfının bugün salgın süresince ve sonrasında devam edecek ekonomik, siyasi krizlerinin karşısında duracak örgütlü işçi sınıfından çekincelerinden kaynaklanıyor. Bu çekince durumu geçmiş zaman diliminde başka bir tartışma konusunu da açmış, “Türkiye’de işçi sınıfı var mı?” sorusuna cevabı işçiler 15-16 Haziran direnişiyle yanıtlamıştı.
İşçi sınıfına el sallayanların arasında içlerinde eski döküntü solcuların, aydınlarında olması onları cesaretlendiriyor. Sonrasında kendilerine yeni uğraş edinip kapitalist sistemi rahatlatan, bugünün sorunu kimlikler deyip, kadınlar, mezhepler, etnik kökenler ve bunların sorunlarıyla içli dışlı olan sivil toplum örgütlerinde bir araya gelip AB fonlarıyla beslenerek işçi sınıfını değilde onların sınıf temelli örgütlenmesine engel olmaya çalışıyorlar.
İşçi sınıfının tarihsel süreçte yaşadığı üretim sürecindeki değişiklik onlar için işçi sınıfının ortadan kalktığı anlamına geliyor. İmalat sanayisindeki azalışa, hizmet sektöründeki genişlemeyi bu duruma dayanak noktası yapıp, bakın diyorlar mağazalar da çalışanlara, hepsi tertemiz kıyafetlerle çalışıyor. Kadınların yüzlerindeki makyaja bunlar hiç işçi olabilir mi? Yine medikal ürünleri satan bir mağazaya gidin hepsi gömlekli, kravatlı güler yüzlü nasıl da karşılıyor müşterileri sanki mağaza kendisinin, içlerindeki yönetici pozisyonunda çalışan kişiden hiç bahsetmiyorum onun kesin kar ortaklığı var.
Mağazadan çıkıp beş yıldızlı bir otele gittiğiniz de kat görevlisinden, resepsiyonda çalışanına kadar hepsi otelin yıldızları gibi parlıyor. Birkaç sektörde verdiğim örneklerin maaşları asgari ücret artı prim otellerde ise maaş artı bahşiş çalışma saatleri 10 saatin altında değil, bu sektörlerde yönetici pozisyonunda olmak ise seni işyerine bağlılıkla birlikte bağımlı yapıyor. Yöneticinin görevleri arasında işçi patron arasındaki gerilimde öfkeyi yumuşatıcı üstüne çekici süngerlik işlevi de görüyorsun. Marks işçi tanımında hangi sektörde hangi pozisyonda çalıştığını değil, emeğini başkasına satıp satmadığın üzerinden bir tanımlama getiriyor. Bu durum 2020’de de güncelliğini koruyor.
İşçilerin çalıştığı ortam onların sınıfsal kimliğini etkiliyor ise, barındıkları mekânlar onları başka bir sınıfa taşıyıverir. Bir özel okulda çalışan öğretmenin İstanbul’da Kadıköy’de oturması, Ankara’da Çayyolu’nda oturması İzmir’i bilmiyorum.
AKP Denizli İl Başkan Yardımcısı Cemile Taşdemir 1 Mayıs günü bu fotoğrafı paylaşıp sormuş bunlar mı işçi?
1980’lerin ortasından sonra Liberallerin tarihin sonu geldi, işçi sınıfına elveda söylemlerinin ve hizmet ettikleri sınıfla ideolojik bağın söylemleriyle aynı derinlikte olmasa da iki tarafın da işçilere yakıştıramadıkları binaların olması şaşırtıcı olmasa gerek.
Yıllarca bu tip söylemlerin sosyalist siyasette olumsuz bir etki yarattığı da oldu. İşçi sınıfının içinden sektör belirleyip onların daha devrimci olduğu yanılgısına düşüp, sınıfın bütününe sınıf bilinci taşıyıcılarının sosyalistler olduğunu ikinci plana ittik.
Sitelerde bir mobilya atölyesinde üretim yapan bir işçi ile Başkent hastanesinde çalışan bir doktor arasında ayrım yaparak işçi sınıfı siyaseti nasıl yapılır. Bu ayrıma devam edip mahallelere göre de ayırıp yapmak devrimci siyaset midir?
Mamak ilçesini emekçi mahallesi söylemleriyle göklere çıkartıp övgüler dizmek, Çankaya’nın Seyran bağları mahallesini zengin mahallesi deyip yerin dibine sokmak sosyalist siyasetin liberallerin söylemlerinden etkilendiğinin göstergesidir. Yâ da tersinden haziran direnişindeki yaşananlara istinaden Kadıköy de oturanlara öncülük biçip, Ankara’nın Altındağ ilçesindeki halkın o süreçte neler yaptığını bilmeden yok sayıp dışarı itmek işçi sınıfını hem sektör temelli hem de yaşamsal olarak ayrıştırmaya neden oluyor.
İşçi sınıfı bütünüyle iş yerlerinde mahallerde örgütlenmek için bekliyor. Sermaye sınıfına elveda işçi sınıfı iktidarına merhaba demek için.
