Gerçek sanatçıların hatırlama-unutma arasında yaşarken, nasıl anılması ve nelerle yüzleşilmesi, Ruhi Su’nun bestelerinde gizlidir.
Mehmet Ruhi Su, melodili kalplerin (Melodics Hearts) notası, hatırlama-unutma arasındaki çağrıyı, Alevi halk deyişlerini harmanlayarak acıyı tazelemiştir. Çağdaş halk müziğini, opera, şan eğitimi alarak, bestedeki şiiri ve sesteki notayı, acıya dönüştürmüş ve yaşamındaki imzaya haysiyet mücadelesini taşımıştır.
Fakat, notalarda hissettiğim kadarıyla, operanın etkisini harmanlaması özgün çağdaş halk müziğinin neyini hatırlatmıştı bana? Bunun üzerine, Hilmi Etikan’ın yönetmenliğini üstlendiği “Ruhi Belgeseli’ni” izleyerek, saz ve “Üç Kız Bir İnsan” türküsüyle dinleyerek, elindeki yüzüğe baktım, kimliğin ve müziğin köklerinin nereye doğru geçeceğini araştırmaya başladım.
Adana Öksüzler Yurdu’nda (Darül Eytam) geçiriyor. 1912 yılından sonra, Adana’ya göç ediyor. Ruhi Su, tarihin izlerinde, müziğin kimliğini hani derler ya, “Unutma, Hatırla!” denilen o kültürü, bizlere neden bu şekilde hissettirmek istemişti? Müzik eğitimi aldım, ama yarıda bıraktım.
Hissiyatım şuydu Ruhi su bestesinde: Opera ve şan eğitimi almıştı Ruhi Su. Ancak, opera notalarda hep kesik ve yarıda kalmıştı. Bugün Ruhi Su’yu anarken, acıya doğmasını istemedim.
Acıya doğdu mu Ruhi Su? Bilmiyorum: Ama gerçek sanatçıların hatırlama-unutma arasında yaşarken, nasıl anılması ve nelerle yüzleşilmesi, Ruhi Su’nun bestelerinde gizlidir: Ben bunun adına: Doğu- Batı karşıtlığı ve Tarihin İnadı Diyorum! Ruhi Su her zaman hatırlansın!
