Tercihini Türkiye’nin sola, emek ve eşitlik eksenli bir siyasete yönelme olanağından yana kullanmadı. Tabanı bir kez daha “verem mi sıtma mı?” ikilemiyle yüzyüze bıraktı. Onları “iki sağcılık” arasında ehven-i şeri desteklemeye çağırdı.
Neden böyle söylüyoruz?
Zira atılan ilk adımlar ve gelen ilk bilgiler CHP’nin halkın önüne kapsamlı ve ikna edici bir sol programla çıkmak niyet ve eğiliminde olmadığına işaret ediyor.
İkinci olarak göstereceği adayın saptanmasında yalnızca önümüzdeki seçim de değil laik cumhuriyetin kaderinde de belirleyici olacağı kesin olan Kürt seçmeni kazanmak kaygısıyla hareket edilmediği görünüyor. Aynı zamanda memnuniyetsiz AKP seçmenine seslenmek niyeti de yok bu adaylık tespitinin… Emeğe ve sol değerlere yakınlık ölçütü bakımından da “umut” verici değil…
Aday seçimi ne anlatıyor?
Son duyumlar CHP adayının Yılmaz Büyükerşen ve Muharrem İnce’den biri olacağı yönünde… Bu bilgi doğruysa tercihin Yılmaz Büyükerşen’in adaylığı yönünde şekillendiğini söylemek çok yanıltıcı olmaz. Kaldı ki İnce de aday olsa işin esasında değişen bir durum olmayacak…
Her iki aday da partili ve başarılı kimlikleriyle parti tabanında olumlu karşılanacaktır. Burası kesin ama bu önümüzdeki seçimi ve daha önemlisi önümüzdeki dönemi kazanmak açısından yeterli bir veri mi?
Bu tercihle Kürt seçmene, arayış içindeki AKP seçmenine sizin desteğinize ihtiyacım yok denilmiş olmuyor mu? Alan çalışmasında en etkili ve enerjik güçler olan sol/sosyalist çevrelerin, taban inisiyatiflerinin eğilim ve beklentileri hesap dışı bırakılmış olmuyor mu?
Ha bir de üç muhalefet partisinin A.Gül’ü ortak aday göstereceği söylentileri var ki, söze hacet yok… Böyle olursa sanırım bir tek Amirikanofil liberaller sevinir..
Gelelim “zurnanın asıl olarak ‘zart’ dediği” noktaya.
Sartre’ın ünlü sözüyle “her seçim bir vazgeçiş” anlamına geliyorsa, ki öyledir, CHP’nin bu seçimle vazgeçtikleri nelerdir?
CHP bu seçimle demiş oluyor ki, “ben emek eksenli politika istemiyorum; ben Kürt sorununda eşitlikçi ve barışçı çözüm istemiyorum; benim Alevileri, dindarları, gayri Müslimleri eşitçe kucaklayan ve özgürleştiren toplumcu laiklik gibi bir derdim yok…”
Peki ne demiş oluyor? “Benim tek derdim Erdoğan’dır… O gitsin diğer her şey (neo liberalizm, Kürt sorunu, Sünni İslamcı devlet laikliği vb.) baki kalsın…” Yani CHP’nin yeni bir çağrısı yok. Eskiyi ihya etmekle sınırlı bir ufka sahip… Bu bakışla Erdoğan’ın gönderilmesi de çok zor, ama diyelim ve umarım gitti, yeni Erdoğan’ları üretecek zemin yine varlığını sürdürecektir.
Siyasette her taktik seçiş “nasıl bir toplum” sorusuna verilen yanıtla bağlantılıdır. CHP, kendisinin ve tüm ülkenin daha da sağa kaydığı, M. Akşener’in Cumhurbaşkanı olduğu, daha da sağcılaşan bir CHP ile zaten fena halde sağcı İYİ Parti’nin koalisyonda olduğu bir Türkiye arzuna göre politika/taktik saptamış gözükmektedir.
Zaman daha da netleştirecek, dileriz ki CHP bizi yanıltacak adımlar atsın, fakat ilk işaretler bunun çok zor olduğunu gösteriyor.
CHP yönetiminin “fit” olduklarına “fit” olmayan Gezi ruhu ve Hayır Bloku’nun esas temeli olan ve içinde ciddi bir CHP kitlesinin de yer aldığı geniş bir muhalefet kitlesi var.
Peki CHP’nin ufku buysa bu kesimler bu ufka teslim mi olacak? Ne yapacak?
Bütün bu olumsuz tabloya rağmen öncelikle 24 Haziran seçimlerinde mutlak surette Erdoğan’ın yenilgiye uğratılması için çalışmaktan imtina etmeden ve/fakat daha henüz bu çalışmalar esnasında yeni bir muhalefet odağının şekillendirildiğini göreceğiz.
Eğer içinde CHP tabanın anlamlı bir bölümünün, Alevilerin, Kürtlerin, laik ve emek duyarlılığı olan dindarların, devrimci sosyalistlerin yer aldığı emek eksenli, eşitlikçi, özgürlükçü, laik bir “Açık Devrimci Cumhuriyet Bloku” oluşturulamazsa “yandı gülüm keten helva”…
Bitirmeden “açık” nitelemesini iki nedenle özellikle kullandığımı ve açılımını bir başka yazıya bıraktığımı belirtmek isterim.
