Yeterince propagandası yapılan her şeyi deneyebiliriz. Bence sistem dediğimiz o “şey”, bizi istediği her şeye bir şekilde inandırır, peşine takar. Yedirir de. Hem menüde çeşit o kadar çok ki. Sonra yine acıkır ve başka bir sipariş daha verebiliriz. Fiyatını ödedikten sonra…
Bu yazıyı sağ arka patisi sargılı, bu sebepten takılmış boyunluğundan nefret eden, annesine onu veterinere götürdüğü için hem çok kızgın hem de merhametine sığınmış Oreo varken yazıyorum. Hani patili evlatlar ebeveynlerini taklit edermiş, giderek birbirlerine benzerlermiş ya, herhalde oğlum sağ ayağımı sürekli sargıda gördükçe özendi bana.
Ben de ucundan Y kuşağı, sosyal medyayı pek sevenlerdenim. Oldukça da yoğun kullanıyorum. (Derinlerde bir ilgi çekme merakım olabilir). Oreo’nun sargılı fotoğrafını “Ailece nazardan çekiyoruz. Her türlü okuma, üfleme, tuz çevirme, enerji gönderme, bilumum batıla açığız” yazıp yayınladım.
Herkesin inancına saygı duyarım. Zaten ötesi benim değil kimsenin haddi değil. Ben de saygı beklerim, elbette. Yaptığım da bir espridir. Sanırım incittim ama birilerini. Okuyan üfleyenleri ya da inanmıyorum dese de nazara karşı arada tuz çeviren annemi değil neyse ki. Kendilerini tüm bunlardan başka, farklı ve üzerinde gören, benim onlara taktığım isimle “enerjicileri”.
Modern dünya düzeninde metalaşmış, “pop”laşmış her şey gibi spiritüel konularla da aramda mesafe var. Eğlencesine kahve falı baktırırım mesela, ya da burcumu, yükselen ve ay burcumu bile bilirim. Retrolara hakimimdir. Ama falda söylenen bir cümle ya da retro zamanındayız diye aldığım bir kararı değiştirmem. Tanıdığım çoğu kişi de böyle. Bilmiyorum belki de maruz kalmaktan, belki uyum sağlamak istemekten, kalabalıklara uyuyoruz. Az ya da çok. Belki hepimizde, içimizde bir yerlerde gerçekten bir boşluk var, onu ne doldurur diye deniyoruz. Deneyip, yanılıp, buruşturup atıp, yenisine geçiyoruz.
İnsani ilişkilerden yana kaslarımız zayıfladıkça, bağ kurmak değil sadece bağlantı kurmak çoğaldıkça, bu boşluklar tüketme güdüsünün dişlilerine takılıyor. Yeterince propagandası yapılan her şeyi deneyebiliriz bence. Bence sistem dediğimiz o “şey”, bizi istediği her şeye bir şekilde inandırır, peşine takar. Yedirir de. Hem menüde çeşit o kadar çok ki. Sonra yine acıkır ve başka bir sipariş daha verebiliriz. Fiyatını ödedikten sonra…
Bu döngüde kimileri ruhuna yara bandı buluyorsa ne ala.
Kibirli de görünmek istemiyorum. Ama acı ki bunların hiçbiri gerçek birer çözüm değil. İtici olmam umarım ama, mutluluk denilen şey gerçekten içimizde. Bunu hayattaki haksızlıklara razı olalım, tepkisiz kalalım, sinelim, köşemizde duralım diye demiyorum. Bunların hiçbirini yapmadan da farklı bakabiliriz. En temelinde aidiyet ve bağ kurmak inşa ediyor hayattaki tatmin duygumuzu kanımca. Kendi küçük dünyamızda anne babamızdan başlayarak, arkadaşlarımızla, sevgilimiz, eşimiz, çocuğumuzla ve hepsinden öte ve hepsine sımsıkı bağlı olarak, kendimizle ilişkimizde. Buralardan yana derdi tasası olmayanlar, sağlam ve şartsız sevilme şansına sahip olanlara kendi “enerjileri” yetiyor özetle. Sıradan bir fani olarak gözlemim bu.
Yarası olan, yarasının farkında olmasa da şifa derdine düşüyor. Bu çok insanı bir çaba. Bu çabanın sömürüsüne karşı biraz tepkiliyim. Sert oldu ise af ola.
Neyse girizgahı bir öneri yapmak niyetiyle bu şekilde seçmiştim, konu fazla dağılmasın. İlker Canikligil’in Flu TV’si her bir içeriğini defalarca izlediğim, ne kadar bilgisiz, eksik bir insan olduğum gerçeği ile yüzleştiğim; bir yandan da kendime sıkılmadan, bunalmadan katabildiğim içerikleri ile bayıldığım Youtube kanalı. Dr. Volkan Ertit’in mini serisini özellikle tavsiye ederim. Sekülerleşme, de-sekülarizasyon, astroloji vs. farkındalık yaratacak, umarım devamı gelecek muhteşem bir içerik.
Başlığa bakıp yazıyı okuyanlar umarım hayal kırıklığına uğramamıştır. Çok basit, küçük, kendi hâlinde bir yazı sadece. Kaygısız. Hayatın güzelliği basit ve küçük olanlarda değil mi zaten? Herkese mutlu günler.
