Bizim büyük demokrasi mücadelemiz
Türkiye’de askeri darbelerin olmadığı tek dönem Atatürk’ün devleti ve devrimi yönettiği dönemdir. Çok partili hayata geçtikten sonra darbeler rutin bir yönetim faaliyeti haline geldi. 1960’dan 15 Temmuz 2016’ya kadar darbeler, cuntalar, karşı darbeler birbirini izledi. Temel bir tespit olarak bütün bu dönemlerde sağın iktidar olduğunu ve ülkenin/toplumun biriken tarihselleşen sorunlarını çözemediğini vurgulamak gerekmektedir. Aslında darbeler ve darbe girişimleri birer çatışma alanını içinde kendisini üretmektedir. Bu alan devlete hakimiyet kurma, devleti ele geçirme ve yönetimi tümden kendi meşrebinden insanlara teslim etme mücadelesidir.
Öte yandan artık genel kabul gören bir diğer durumda; darbelerin dış dinamiklerin etkisiyle şekillenmesi, sonuçlanması ve sonrasında ise kapitalizme eklemlendirilmiş bir pazar alanının sürekli olarak yeniden üretilmesidir. Bu çerçevede ülkenin avantajı olarak ileri sürülen Jeo-stratejik konumunun faydadan çok, yöneticilerin beceriksizlikleri nedeniyle, zarar üretmiş olması bu coğrafyanın kaderi olmuş durumdadır. Türkiye solun temel tespiti olan “emperyalizmin ileri karakolu” olma vasfını emperyalizmin kararıyla kaybetmiş görünmektedir. Çünkü artık Orta Doğu’da Kürtler başta olmak üzere yeni dinamikler ortaya çıkmıştır. Bu tespit bizi şuna götürmektedir; emperyalizm bir ülkeyi gözden çıkardı mı, onu tasfiye eder. Yani halklar, sınıflar, mezhepler arası bir iç savaş çıkartır. Türkiye bu aşamadadır. Bu noktada çözüm “milletin azim ve kararlılığının, milleti kurtarmasıdır” yani halkçı ve devrimci bir demokrasi için darbelerle, arka planındaki güçlerle çok ciddi bir mücadele hepimizi beklemektedir.
Politikyol ülkenin kısırlaşan, darlaşan ideo-politik alanına bir müdahaleyi kendisine hedef olarak gördüğü için ‘Darbe ve Demokrasi’ dosyasını açmaktadır
