Çocukların süreçlerinde sorumluluk üstlenmeyen devlet, anne babadan topluma faydalı bir birey yetiştirmesini istiyor. Cenneti annelerin ayağına sererken, babaya evin direği vasfı yükleniyor.
Toplumu oluşturan bireylerin yaşam alanlarının farklılıkları, toplumsal eşitsizliklerin başlangıcını oluşturuyor. Burjuva devrimleri gerçekleştikten sonra, yaşam alanlarını kurulan iş yerlerinin etrafına inşa ederek orasını da kendisine rant kapısı haline getirmiştir. Köylerin boşaltılıp şehirlerin kalabalıklaştığı bu devrimci süreç eğitimleriyle ön plana çıkacak meslekli bir toplamı da yaratmıştır.
Köyden şehre göç edenlerin büyük bir kısmı kendi kültürleriyle yaşamını sürdürmeye devam etse de, sonraki kuşaklar başka bir kültür oluşturmaya başlamıştır. Aldıkları eğitimle birlikte maddi imkânların da oluşması, göç edenlerin bir kesiminde kent kültürünün ortaya çıkmasına neden olmuştur. Ağırlıklı olarak sanat alanında faaliyet yürüten işlerde veya devlette bürokraside çalışan bu kişiler özel hayatlarında geçmişte kalan örf, adet, geleneklerden uzaklaşmış bir yaşam sürerler.
Aile yaşamlarında çocukların cinsiyeti onlar için önemli değildir. Çocuklarıyla yakından ilgilenir eğitim süreçlerini de yakından takip ederler. Gerektiği durum da özel okullar, özel dersler aldırılarak çocuğun iyi bir eğitim alması sağlanır. Böyle ebeveynlerin sayısı burjuva devrimlerini daha erken tamamlayan ülkeler de daha yüksek iken, bizim gibi burjuva devrimini geç gerçekleştirmiş ülkeler de bu sayılar daha düşüktür.
Bu toplamda bir gün zengin olacağım hayali, üretim aracına sahip patronlara özenti bir yaşam tarzı mevcuttur. Patronlar da ellerindeki ekonomik imkânı kullanarak çocuklarının gelişim sürecini yukarda bahsettiğim eğitimli ücretlilerden üç beş kat belki daha fazla hassasiyetle çocuklarını yetiştirirler.
Kişisel gelişimciler için ideal anne baba bunlardır. Yazılanlar, çizilenler içerisinde verilen örnekler bunlar içerisinde yer almaktadır. Çocuklarına verdikleri değerden tutun da toplumu ileriye taşıyacak bireyler yetiştirdikleri için onlar her türlü iltifata layıktırlar.
Gelelim sayısı milyonları bulan, eğitimi ortalamanın üstünde bir ücreti kazanacak kadar olmayanların ve çocuklarının yaşantısına. Çocuk için temel gıda ürünlerine ulaşım, çocuğun ve tabii kendileri için de barınma giderlerinin karşılanması için verilen uğraş. Günde 12 saati bulan çalışma saati, haftada bir gün izin, kalan zamanında çocuk ile geçirilmesi ve verimli olması beklenen anne babalar.
Bu anne babaların çocuklarını yetiştirirken hayatlarında, eğitim sürecinde, devletin az sayıdaki kreşleri, sonrasında devlet okulları, sonra da eski adıyla dershaneler, şimdiki adıyla özel eğitim kurumları var.
Yine bir bakalım sayısı milyonları bulan işsizlerin, asgari ücret ile çalışanların ve çocuklarının yaşantısına. Bu ailelerin bugün kaygısı gelecek kaygısından daha yüksek olup, akşamki sofrada kaynayacak tencereyi düşünüp onun için çalışmaları gerekiyor. Çoğu zaman anne babanın çalışmalarının yetmediği çocukların da çalışmak zorunda olduğu bu ailelerimizin çocuklarının geleceklerini belirleyen ekonomik koşullar oluyor.
Ekonomik eşitsizleri yaratan bu sistemin adı kapitalizmdir. Çocukların hayatlarının bütün süreçlerinde hiçbir sorumluluk üstlenmeyen devlet, eşitsiz koşullarda anne babadan topluma faydalı bir birey yetiştirmesini istiyor. Anne baba bu durum altında ezilirken atfedilen aile kutsallığının yanı sıra cenneti annelerin ayağına sererken, babaya evin direği vasfı yükleniyor.
Çocukları annenin ve babanın kutsallığına bırakmadan, eşit koşullar da yetişmesini sağlayacağımız bir sistem de çocukları topluma o zaman kazandıracağız.
